Film opowiada o życiu pewnej niemieckiej rodziny. Wiemy, że ojciec tej rodziny jest wysoko postawionym żołnierzem nazistowskich Niemiec. Oglądamy codzienność tej rodziny. Dziecięce zabawy, prace w ogrodzie, gotowanie i tym podobne rutynowe zajęcia. Powoli docierają do nas nowe fakty. Dowiadujemy się, że ojciec rodziny to Rudolf Hoss i że zarządza on obozem, który sąsiaduje z ogrodem przy ich domu. Ogród jest bardzo piękny i zadbany. Rosną tam różne kwiaty, warzywa. Jest nawet basen ze ślizgawką. Pani Hoss jest bardzo zadowolona z życia, które tam wiodą. Jednak pewnego dnia dowiaduje się od męża, że będą musieli się stamtąd przenieść, ponieważ władze nazistowskich Niemiec wyznaczyły jej mężowi nowe zadania. Bardzo ją to zaniepokoiło i poprosiła męża o to, żeby zabiegał o pozwolenie na pozostanie jego rodziny w tym domu. Wiązałoby się to z rozłąką, ale Rudolf się na to zgodził. Pani Hoss bardzo się przywiązała do wspaniałego życia, jakie wiodą w tym domu i ceni je bardziej niż obecność męża. Rudolf poza kwestiami organizacyjnymi nie angażuje się też w życie rodzinne. Jak to stwierdziła jego żona, ciągle jest w pracy. Wiemy, że praca daje mu szczęście. Kiedy dostał zadanie nadzoru nad największym do tej pory przedsięwzięciem holokaustu, zadzwonił do żony mówiąc przez telefon, że rozpiera go radość z tego powodu. Zostało mu powierzone ważne zadanie koordynacji wywózki 700 tysięcy Żydów z Węgier do obozów koncentracyjnych w Polsce. To bardzo skomplikowane logistycznie przedsięwzięcie, ale mogło przynieść ogromne zyski. Oczywiście większość więźniów nie nadawała się do pracy, ale Rudolf Hoss wprowadził nową technologię w obozie Auschwitz pozwalającą na dużo szybszą kremację ciał.
Film opisuje holokaust w sposób bezemocjonalny. Koordynowanie obozu zagłady to tylko zwykła praca jaką wykonuje głowa rodziny. Pan Rudolf nikogo nie nie zabił. Ba, nawet nikogo nie uderzył. On tylko organizuje pracę ludzi. Prowadzi harmonogram zadań, zajmuje się logistyką i organizacją transportów. Wprowadza nowe technologie zwiększające wydajność obozów. Pewien niepokój wprowadzają tylko dźwięki, które są tłem scenek rodzajowych widzianych na ekranie. Oglądamy ujęcia kwiatów, a w tle słyszymy krzyki, bicie, strzały i szczekanie psów. Patrzymy na chłopca, który bawi się żołnierzykami w swoim pokoju, ale zza okna usłyszał, że ktoś zostanie wrzucony do rzeki bo pobił się o jabłko. Chłopiec skomentował pod nosem, żeby więcej tak nie robił. Jest przecież dobrze wychowanym dzieckiem i wie, że nie wolno się bić. Innym elementem, który wprowadza do filmu napięcie są różnego rodzaju "zanieczyszczenia" obozowe, które przedostają się przez rzekę i powietrze. Widzimy scenę, jak babcia ściąga pranie z balkonu bo wiatr przygnał popiół z obozu. Czasami domownicy się budzą, bo ogień buchający z pieców obozowych rozświetla sypialnie. Innym razem trzeba było wykąpać dokładnie dzieci, bo wpuszczono odpadki z krematoriów do rzeki, w której się bawiły. Można powiedzieć, że życie w sąsiedztwie obozów bywa czasami nieco uciążliwe, ale pani Hoss jest w stanie zaakceptować te drobne niedogodności.
Cały ten bezduszny realizm opisujący życie rodziny Hossów zaburza jedna postać. Jest nią dziewczynka. Córka Rudolfa. Kiedy ojciec gasi światła w domu, zawsze spotyka swoją córkę, która niczym zjawa śpi na korytarzu domu. Dziewczynka nic nie mówi. Widzimy ją tylko jak w nocy podrzuca więźniom jabłka. Podczas jednej z takich akcji znalazła pudełeczko z nutami i tekstem wiersza napisanego przez więźnia obozu. Na jednej scenie odgrywa tę melodię na pianinie i widzimy tekst wiersza. Twarz dziewczynki nie jest widoczna. Nigdy jej nie widzieliśmy. Zdaje się być postacią nierealną, bajkową. Jest ona jednak kluczem dla odczytania sensu tego filmu. Symbolizuje ona niematerialną prawdziwość tego co miało miejsce. To ona przyniosła wiersz i melodię zza muru. Do tej pory docierał do nas tylko dym i krzyki. Teraz poprzez przejmujące słowa wiersza i melodię dociera do nas pewna pozamaterialna rzeczywistość tego, co ma miejsce z drugiej strony muru.