Jako osoba, która wychowała się na filmach wchodzących w skład Renesansu Disneya, wielkim sentymentem darzę wyróżnioną nominacją do Oscara w głównej kategorii animację (na potrzeby tego tekstu nazywać ją będę od tej pory Oryginałem), ze szczególnym wskazaniem na kultową scenę tańca (z wykorzystaniem raczkującej wtedy komputerowej animacji), którą często oglądałem w oderwaniu od samego filmu, jak choćby w bloku reklamowym poprzedzającym seans „Króla Lwa” na VHS. I chociaż poprzednie aktorskie przeróbki disnejowskiej klasyki nie do końca trafiały w mój gust (pozdrowienia dla „Alicji…”- Burton, why?), z „Piękną i Bestią” (2017) sprawa ma się zupełnie inaczej.

Powiedzmy sobie wprost- oryginał mimo całego swego geniuszu pewne wady posiadał. Kreska w niektórych momentach ustępowała troszkę starszej „Małej Syrence”, poziomem bardziej zbliżając się do animacji stworzonych jeszcze za życia Walta Disneya. Ojciec Belli irytował swoją niezdarnością, wątki niektórych postaci były zupełnie niewykorzystane (czy tylko ja oczekiwałem choćby odrobinę bardziej rozbudowanej roli ukochanej Płomyka?), zaś Bestia… Bestia zdecydowanie lepiej wyglądał jako potwór niż jako niebiańsko przystojny książę (bleh).

Na szczęście wady te usunięto w wersji aktorskiej. Wizualnie zachwyca nie tylko scena tańca (śmiem nawet twierdzić, iż należy ona do najsłabszych w filmie), bo po prostu każda sekunda jest małą ucztą dla oka- dawno nie widziałem produkcji, w której CGI nie tylko nie irytowało nadmiarem popisów grafików komputerowych, ale tworzyło świat, w którym po prostu chciałoby się żyć ;)

Do tego wydłużenie metrażu pozytywnie wpłynęło na przedstawienie drugoplanowych postaci (Ewan McGregor miażdży, chociaż dla odmiany taki Stanley Tucci został zmarnowany niemiłosiernie…), zaś Bestia wygląda świetnie nie tylko jako bestia. Dan Stevens zwyczajnie pasuje do Emmy, z kolei Bella w interpretacji panny Watson po prostu czaruje, w czym pomaga jej nie tylko świetna gra oczami (o głosie się nie wypowiem, oglądałem wersję z dubbingiem), ale też zmiany w scenariuszu w stosunku do Oryginału. Piękna już nie irytuje tym swoim „kocham książki i chcę mieć z nimi dzieci”, a jej ojciec nie paraduje już w majtasach w różowe kropki.

Oczywiście wszystkim show kradnie Gaston w wybornej interpretacji Luke’a Evansa, który jest tak dobry, że na początku widz zaczyna się zastanawiać, dlaczego niby ma mu nie kibicować. Znakomity komediowy duet Gastona z Le Fou nie jest też głupi jakby mogło się wydawać („le fou” to wszak po francusku głupek), zaś homoseksualizmu tego drugiego zwyczajnie nie ma jak udowodnić. Bo skoro on jest gejem, to co powiedzieć o Timonie i Pumbie?

Osobny akapit to oczywiście świetna praca Alana Menkena, chociaż gdy mówimy o muzyce i piosenkach, to zdecydowanie lepsze wrażenie robią utwory, które słyszeliśmy już w Oryginale.

Ah, byłbym zapomniał! Partie wokalne Belli zawdzięczamy FENOMENALNEJ Sylwii Banasik ze Studia Accantus, które… zasłynęło własnymi interpretacjami m.in. piosenek z musicali Disneya :D Historia w niezwykle satysfakcjonujący dla mnie, jako ich fana, sposób zatoczyła koło, a jeśli Wy chcecie sprawdzić, czy Studio Accantus daje radę, zasubskrybujcie ich kanał na YouTube:
https://www.youtube.com/watch?v=zeX5LbibXBQ

Jeśli zaś chcecie sprawdzić, czy Sylwia poradziła sobie z piosenkami w tym filmie, przekonajcie się w kinie- chociaż raz można się poświęcić i zrezygnować z możliwości usłyszenia Evana i Luke’a na rzecz polskiego dubbingu- wierzcie, warto!

Zaś na zakończenie chciałem nadmienić, iż czuję się niesamowicie staro, wszak byłem w kinie jedną ze starszych osób. Dzieciaki rozsypywały popcorn, kopały w fotele kinowe, masując mi nieustannie plecy. Do tego z właściwą sobie przenikliwością komentowały wydarzenia rozgrywające się w danym momencie na ekranie. W kulminacyjnym momencie, gdy Bestia przemienia się w człowieka i początkowo pokazany jest od tyłu, jakaś dziewczynka siedząca za mną powiedziała „Pokaaaaaż swoją twarz” i cały romantyczny nastrój szlag trafił :D

Co by jednak nie mówić o dzieciach- cieszy mnie to, że dzięki takim filmom jak „Piękna i Bestia” (2017) osoby w moim wieku mogą przenieść się z powrotem do czasów dzieciństwa, zaś nowe pokolenie może dalej wychowywać się na pełnych magii produkcjach, które już od dziesięcioleci wprowadza do kin wytwórnia sygnowana nazwiskiem starego przyjaciela pewnej rezolutnej Myszki ;)
P.S. Czekam na „Króla Lwa”!